- Mesajlar
- 885
- En iyi cevaplar
- 1
- Beğeniler
- 1,584
- Puanları
- 2,770
- Ruh hali
-
Artık kahvehaneden ayrılmış eve dönüyordum.Yağmurun altında ıslanmak umurumda bile değildi.İnsanlar yağmurun altında kalmamak için ya adımlarını sıklaştırmış ya da koşuyorlardı.Bense etrafımdakilerin şaşkınlığıyla bu yağmura sanki meydan okuyordum.Ağacın altında bir bank görmüştüm.Yürümekten yorulduğumu fark ettim ve banka oturdum.Ağacın üstünden yağmur damlaları düşüyordu.Sanki tüm yağmur damlaları benim hayalime şekil veriyorlar gibiydi.Yanıma bir adam geldi -galiba 40 yaşlarındaydı.- gazeteyi açıp bu yağmurun altında gazeteyi okumaya çalışıyordu.Hiçbir şekilde pes etmiyor,gazetesini açıp okumaya çalışıyordu.Bir süre sonra sıkılmış olmalı ki gazeteyi de orada bırakıp gitmişti.Ben de gazeteyi alıp göz atmaya başlamıştım.Gazetede hiç iyi bir şey yoktu.Hep hüzün,keder vardı.Artık gazeteler insanlara dünyanın güzellikleri yerine en çirkin en kötü yanlarını gösteriyorlardı.Yağmur yavaşça dinmişti.Güneş sanki tüm bulutları önünden çekerek ışığını bana göstermek istiyordu.Aklıma tekrardan davam takılmıştı.Güneş doğduğu halde benim içimde hala güneş doğmuyordu.İçimde telaşa benzer bir duygu vardı.Artık evime gidip yarını bekleyecektim.Gerçekten olacakları merak ediyordum.Artık yeni bir güne uyanmıştım ve işime gidip çalışmaya başlamıştım.Çalışırken bana adı yazılı olmayan bir mektup gelmişti.Mektup gerçekten ilgimi çekmişti.Açtığımda ise davamla ilgili olduğunu gördüm ve hemen okumaya koyulmuştum.Mektup bittiğinde beni mahkemeye çağırdıklarını anlamıştım.Her hafta bir gün çağırdıkları zaman beni sorgulayacakları yazıyordu.Davanın nasıl biteceği hakkında ise bir şey yazmıyordu.Ve hala ne ile suçlu olduğumu bilmiyordum.
