Pamuk Şeker | (Tek Bölümlük)

[EquiliBrium]

Klasik bir güne yine uyanmıştım.Gözlerimi tavana boş boş dikmiş şekilde bakıyordum.Kalkacak takatim yoktu,sadece yatıp buz gibi olan tavana bakmaya devam etmek istiyordum.Ama vücudum beni dinlemiyor gibi ayağa kalkmaya çalışıyordu.Sanki bedenimde savaş çıkmış gibiydi.Saate baktığımda böyle bir saat geçirdiğime inanamamıştım.İçim içime sığmıyor,her şeyi yazıya dökmek istiyordum.Ve bunun için küçük bir yolculuğa çıkmaya karar verdim.Eski ve yırtık olan paltomu alıp çıktım yola.Dar ve kıvrık sokaklarda dolanarak yürüyordum.İnsanlar,mutlu bir şekilde -ya da öyle gözükerek- etrafına gülücükler saçıyordu.Aklıma bir şey takılmıştı.Acaba ben en son ne zaman gülmüştüm?Küçücük bir kız çocuğu -galiba yedi yaşlarındaydı.- elindeki pamuk şekeri mutlulukla yiyordu.Kahvede oturan mahallenin gençleriyse hararetli bir tartışma içindiler.Sanki her biri aslan kesilmişti.Öyle ki bazıları tartışmaya öyle kendilerini kaptırmışlardı ki sandalye aldığımı bile görmemişlerdi.Belki ben de elimdekinin kıymetini bilip mutlu olabilirdim.Elimdeki sıcak çayı yudumlarken düşünmüştüm.En son ne zaman gülmüş ve mutlu olmuştum?
Hatırlayamamıştım.Gerçekten o kadar zaman olmuş muydu?Neden bende elimdekilerle mutlu olamıyordum?İçimi ısıtan bu çay sadece bedenimi ısıtmamıştı.İçimden bir şeyler sanki yeniden doğuyor gibiydi.Artık kendi kendime karar vermiştim,elimdekilerin değerini bilmeyi öğrenecektim.Ama bunu nasıl yapacağım hakkında herhangi bir fikrim yoktu.Kime sormalıydım ve en önemlisi bu sorunun cevabı kimdeydi?Uzun bir süre düşünürken çayımın buz kestiğini fark etmiştim.İçimde aynı o çay gibi buz gibi olmuştu tekrardan.Cevap aslında içimde saklıydı.Çocuklar oynadığı futbol ile mutluydu.Ben de kalkıp onların arasına katılmıştım.Artık bende diğer insanlar gibi huzurluydum.Bu yolcuğu ilk başta boş olarak düşünmüştüm.Lakin hayatımı değiştirecek kadar önemli bir şey tekrardan hatırlamıştım.