sonra da diktiler tabii

Resimdeki kişiye (resimdeki yorum yapan kişiye, gülümseyen dayıya değil) imreniyorum. Neden mi? Çünkü o kendi kendine mutlu olabiliyor. Hangimiz bunu başarabildik? Kaçımız günlük sorunlarına rağmen iki dakikalığına duraklayıp böyle saf bir mutluluğa erişebildi ha? Kaçımız en üzüntülü anında...