- Mesajlar
- 885
- En iyi cevaplar
- 1
- Beğeniler
- 1,584
- Puanları
- 2,770
- Ruh hali
-
Evime varmıştım ve hemen ayakkabılarımı çıkartıp kendimi koltuğa atmıştım.Acaba benim hakkımda ne düşünüyorlardı ve bana ne yapacaklardı bilmiyordum.İşimi ve hayatımı alt üst eden bu davayı belki de kafama fazla takıyordum.Adalet zaten dünyada çoktan kaybolmuştu.Artık belki de gözümü kapatıp bir süre boyunca bu davayı aklımdan atmam gerekiyordu.Böyle giderken dalıp uyuduğumu fark etmiştim.Sabah olduğunda koltuktan kalkmakta zorlanıyordum.Saate baktığımda işe yetişmem için çok az bir zaman vardı.Yolda hiç kayda değer bir şey yoktu.İşime ulaştığımda dava hala aklımdaydı.Bu yüzden işime odaklanamıyordum.O sırada bir tane daha mektup gelmişti ve okuduğumda bugün son kez duruşma olacağı yazıyordu.Mahkeme yapılacak yer yine aynı yerdi.Yine o boğuk havaya katlanmak zorunda olduğuma inanamıyordum.Bu dava artık aklımdan çıkacak ve hayatım düzene girecekti.En azından buna kendimi inandırmak zorundayım.Yine o gecekondulardan geçip o yere gelmiştim.İnsanların sayısı bugünse daha azdı.Ne olduğunu anlamamıştım.Ama bu umurumda değildi ve buraya son kez gelme ümidiyle koşarak girmiştim odaya.Mahkeme gerçekten çok hararetli geçiyordu.Ama sonunda davayı kazanmıştık.Evet,daha neyden suçlu olmadığım davam bitmişti.Gerçekten bu adalet sistemini anlamak zordu.Ama en azından bu davayı kazanmış ve üstümden büyük bir yük kalkmıştı.Umarım benim gibi diğer zavallı insanlarda kurtulurdu.
