- Mesajlar
- 885
- En iyi cevaplar
- 1
- Beğeniler
- 1,584
- Puanları
- 2,770
- Ruh hali
-
Yine camın başındaydım.Camdan tüm insanlar tüm her şeyiyle görebiliyordum.Anneler çocuklarını okula götürmek için ellerinden tutmuş onlarla yürüyorlardı.Yetişkinlerse hayatın ona yüklediği yorgunlukla yaşamaktan bezmişlerdi.Hiçbirinin yüzünde tebessüm yoktu.Sanki artık her şey bitmiş,dünya saflığını kaybetmiş,kirlenmişti.Belki bu dünyada saf kalan hala mutlu olmayı bilen insanlar vardı.Gözlerim o kişileri aramaktan yorulmuştu artık.Ama pes etmemeli o kişileri bulmalıyım.Düşünüyordum,acaba bu kişiler kimlerdi ve bu kirli dünyada saf kalan gülmeyi unutmayan ve en önemlisi hayata umutla bakan kişiler var mıydı?Çocuklardı galiba bu kişiler.Hayatın o kirli tozunu yutmamışlardı ve dünyaya umutla bakıyorlardı.Ama dikkatimi bir şey çekmişti.Çocukların hiçbiri bu soğuk kış gününde kartopu oynamıyordu.Kar,hayatın kirlerini örterek o çocuklar için çabalamıyor muydu?
Evet,evet artık çok az da olsa çocuklar dışarı çıkıyorlardı.Birbirlerine zarar vermeyi düşünmeden birbirlerine dostça oyun oynuyorlardı.Şimdiyse insanlar,bu güzel şeyleri unutmuş kendilerini sadece işlerine vermişlerdi.Artık özeniyordum çocuklara.Keşke ben de dünyaya onların gözleriyle bakabilseydim...
