- Mesajlar
- 885
- En iyi cevaplar
- 1
- Beğeniler
- 1,584
- Puanları
- 2,770
- Ruh hali
-
Bir gece uyanmıştım yine.İnsanlar evlerinde dünyadan habersiz şekilde uyuyorlardı.Bense bu soğuk gecede galiba tek başımaydım.Galiba susadığım için uyanmıştım.Işığı yakıp duvara yaslanarak mutfağa yavaş yavaş ilerliyordum.Suyumu içip yavaşça yatağıma geri dönmüştüm.Aklımda bin bir düşünce dönüp dolaşıyordu.Bir şey fark etmiştim şuana kadar hiç kendim için yaşamamıştım ve hiçbir zaman kendime hedef koymamıştım.Neden ben de hayal ederek hedeflerimi koyamıyordum?Benim neyim eksikti ki onlardan?Acaba ben neden emeklerim için çabalamayı bilmiyordum?Tüm insanlar hedeflerini gerçekleştirmek için yeri bile tırnağı kazımaya razılardı.Belki ben de onlar kadar azimli olabilirdim.Ama insanlar hedefini gerçekleştirse bile yine mezara gireceklerdi.O zaman peki bunu neden yapıyorlardı?Nasıl olsa mezara gireceklerdi bu uğraş nedendi acaba?Dünya'ya kendilerini öyle kaptırmışlardı ki sağlıklarını bile bu yolda feda ediyorlardı.Bir kez gelinen bu dünyanın zevkini alamıyorlardı.Ve usulca göçüp gidiyorlardı.Bu düşünceler arasında alnıma küçücük bir damla düşmüştü.Bu düşüncelerden silip atmıştı bu küçücük damla beni.Duvarlar üstüme üstüme gelmeye başlamıştı.Bunun için dışarı çıkmak istiyordum.Artık ne kadardır yatakta isem ayaklarımı hissedemiyordum.Yavaş yavaş kalkmaya başladığımda sanki eşyalar benim bu derdimi anlamış gibi bana kol kanat oluyorlardı.Yavaş hareketlerle kapıyı açıp dışarı çıktım.Kaldırımlarda sanki tüm anılarım saklı gibiydi.Bu kaldırımların tozu sayesinde büyümemiş miydim?Ve yine bu kaldırımların tozuyla kendime gelmiştim.Artık ay bile güneş gibi yavaşça sönüyordu.Kim bilir belki de şu an kaç kişinin hayatı sönüyordu.
